“Als je denkt dat het niet erger kan, moet je altijd even afkloppen. Het kan dus wel erger. Mijn leven is daar het ultieme bewijs van. Ik zal het je even kort uitleggen. Ik ben Sara Torenberg en mijn ouders hebben het voor elkaar gekregen om mijn leven volledig te verpesten. En nee, ik overdrijf dus niet.”
Sara Torenberg is zestien jaar oud wanneer haar leven compleet dreigt te veranderen. Haar ouders willen verhuizen. En nee, niet een stad of dorp verderop, maar naar een één of ander vies hotel in Frankrijk. Hoe kan ze dit ooit stoppen? Samen met haar beste vriendin Emma verzint ze de gekste ideeën om onder dit idiote plan van haar ouders uit te komen. Maar dan blijkt het hotel niet de enige reden waarom ze gaan verhuizen. Sara neemt dit eerst niet zo serieus, totdat ze erachter komt dat er andere mensen zijn die het wél serieus nemen. De bedreigingen nemen toe en langzaam barst de hel pas echt los… Hoe moeten ze dit ooit nog aan een goed einde brengen?
Lees hier alle updates!
1. Zeg nooit dat het niet erger kan
Als je denkt dat het niet erger kan, moet je altijd even afkloppen. Het kan dus wel erger. Mijn leven is daar het ultieme bewijs van. Ik zal het je even kort uitleggen. Ik ben Sara Torenberg en mijn ouders hebben het voor elkaar gekregen om mijn leven volledig te verpesten. En nee, ik overdrijf dus niet.
Wanneer ik thuiskom zitten mijn ouders samen op de bank. Als ze dat doen, gaan bij mij de alarmbelletjes bij voorbaat al rinkelen. Behoedzaam loop ik de woonkamer binnen. ‘Hee lieverd, hoe was het op school?’ vraagt mijn moeder met haar allerliefste glimlach. Althans, ik denk dat dat bedoeling is. ‘Het was prima…’ stamel ik, nog steeds op mijn hoede. ‘Is er iets?’ Langzaam trek ik mijn jas uit en gooi hem op de stoel. Normaal zou mam nu zeggen dat ik hem aan de kapstok moet hangen, maar dat doet ze nu niet. ‘Ik was gewoon benieuwd!’ zegt ze. Ja. Benieuwd. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Mijn vader begint. ‘Eigenlijk is vandaag een hele speciale middag. We hebben iets te vieren!’ Ik trek een wenkbrauw op. Als mijn ouders iets te vieren hebben kan dat ook nooit veel goeds betekenen. De vorige keer dat ze dat zeiden was het ook echt niet goed. Ze wilden vieren dat ik ‘een volwassen vrouw’ was geworden. Je mag zelf raden wat voor gênants dat inhoudt. ‘Dus… Wat vind je ervan?’ Twee paar ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ik schrik op uit mijn gedachten. ‘Huh? Waarvan?’ Ik had helemaal niet door dat hij verder aan het praten was. Mijn vader herhaalt zijn verhaal. Terwijl hij dat doet valt mijn mond langzaam open. ‘Verhuizen?’ roep ik stomverbaasd uit. Mijn moeder knikt enthousiast. ‘Naar Frankrijk? Vergeet het maar. Zijn jullie gek geworden?!’ Hebben mijn ouders dit zojuist echt gezegd? ‘Sara…’ Mijn moeder probeert me te kalmeren. Maar dat helpt nu echt niet meer. Ik ren naar boven en eenmaal op m’n bed beland druk ik mijn hoofd in mijn kussen en begin te huilen. Dit. Is. Gestoord.
Verhuizen… Ik lig nog steeds op mijn bed. De deur van mijn kamer heb ik op slot gedaan en de kermende ouders aan de andere kant ervan, negeer ik door mijn muziek nog even net wat harder te zetten. Inmiddels ben ik wel bijgekomen van wat ze zojuist gezegd hebben. Dat wil dus niet zeggen dat ik het leuk vind of zelfs maar accepteer, maar ik weet nu in ieder geval dat het geen grapje is. Of ik daar nu blij mee moet zijn… Rusteloos speel ik met mijn telefoon. Eigenlijk wil ik Emma bellen, maar door de stoorzenders aan de andere kant van de deur, moet ik daar nog even mee wachten. Emma is mijn allerbeste vriendin. Ze is er altijd voor me en samen zijn we de gekken van de school. We worden regelmatig ‘Duo Penotti’ genoemd, omdat ik blond ben en zij bruin haar heeft. We zijn een keer samen in de sloot gefietst. We hebben meegedaan aan de wiskundewedstrijd terwijl de hele school zo’n beetje weet dat wij drama’s zijn in wiskunde. We zijn een keer een verfgevecht -oké eigenlijk was dat heel kinderachtig- begonnen tijdens handenarbeid. Emma viel van het podium tijdens het schooltoneelstuk. Ik en Emma hadden een keer taart gekocht voor de hele klas en als smoes om het op te eten zeiden we dat we tegelijk jarig waren. Ik glimlach als ik aan al onze oneindig stomme acties denk. Met Emma is het altijd leuk. We leerden elkaar kennen toen ze in groep 4 bij mij in de klas kwam. Aangezien we allebei vriendloos waren, hadden we elkaar snel gevonden. En tot nu is daar niks in veranderd. Alhoewel, we zijn nu niet vriendloos meer. Eindelijk is het stil aan de andere kant van deur. Ik besluit Emma te gaan bellen.
The Hat With The Girl 